The Experimental Tropic Blues Band – DaMusic.be: The Experimental Tropical Blues Band – Melancholisch? Wij? (PRESS, BELGIUM)

23 November 2011 DaMusic.be
The Experimental Tropic Blues Band – DaMusic.be: The Experimental Tropical Blues Band – Melancholisch? Wij? (PRESS, BELGIUM)

NOTES:
A Dutch-language interview about The Experimental Tropic Blues Band album Liquid Love.

TEXT:
Al sinds het midden van het vorige decennium raast The Experimental Tropic Blues Band als een grommende truck driver door ons land. De Luikenaars hebben een derde plaat klaar, die onder het waakzame oog van Jon Spencer in elkaar getimmerd werd. Het anders o zo rustige en intieme Autumn Falls-festival zal opgeschrikt worden door een pandemonium van duivelse blues en vurige rock-‘n-roll. Wij klampen ons nog net vast aan Dirty Wolf.

“Of wij ooit intiem en melancholisch klinken? No way man, wij gaan op het podium voor de volle honderd procent voor rock-‘n-roll. Ik ben nog nooit naar Autumn Falls geweest, dus ik heb geen idee waaraan we ons kunnen verwachten. Maar ook daar zal je ons op het podium zien staan zoals we er altijd staan: met ballen, energie en een flinke portie lef. En we staan geprogrammeerd in Magasin 4, een zaal met toch een serieuze rock-‘n-roll-reputatie, hé?”

Op het eerste gezicht misschien een beetje een vreemde eend in de bijt op Autumn Falls, maar hun optreden blijft een must. Ze stellen ‘Liquid Love’ voor, hun nieuwe album waarvoor ze naar New York trokken en op de producerskwaliteiten van Jon Spencer rekenden. Over dat avontuur vind je op Vimeo een aantal making of-filmpjes, hun zogenaamde Rockumentary.

Wat opvalt is dat Spencer de driekoppige band terug naar de muzikale roots stuurt: “We wisten op voorhand dat ons dit te wachten stond. We hadden zijn studio al gecheckt via de website en aan de lijst van materiaal kon je al zien dat het er “primitief” aan toe zou gaan. We namen op op tapes, met oud materiaal en een oude mengtafel. Dat was ook waar we naar op zoek waren. Normaal nemen we op met een computer zodat we achteraf fouten kunnen corrigeren door te knippen en te plakken. Je kan je muziek perfectioneren, maar het klinkt ook kouder.”

“Als we in de studio van Jon een fout maakten, dan zei hij “That’s great! It’s natural! We keep this.” Het heeft ons zeker veranderd. Niet dat we de computer nu de vuilbak in kieperen, maar we gaan hem wel op een andere manier gebruiken. Weet je, iedereen wil altijd een perfect klinkende plaat opnemen, maar daar gaan heel wat emoties aan verloren. Daar gaan we in de toekomst meer rekening mee houden. En die vintage garage-stijl past ook gewoon bij ons.”

The Jon Spencer Blues Explosion mag je gerust als een van de grote voorbeelden van TETBB beschouwen. Toen Spencer met Heavy Trash, een van zijn andere muzikale projecten, op Les Ardentes speelde, stapten de drie op hem af met de vraag of hij hun album wilde producen. Na het beluisteren van de demo’s kwam daar zonder veel morren een enthousiast positief antwoord op. “Hij was tijdens de opnames zeker een goed regisseur voor ons. We bespraken met hem de guitar amps, het tempo, de structuur van de nummers, enzovoort. Hij was volledig betrokken bij onze muziek. Hij was bijna als een soort vaderfiguur voor ons. Alles verliep heel natuurlijk. Het duurde eerst een paar dagen omdat we elkaar helemaal niet kenden. We waren een beetje verlegen eerst, maar dan maak je een grapje en is het ijs meteen gebroken. Het was ongetwijfeld onze beste studio-ervaring ooit.”

Naast de invloed van hun producer was Amerika – en dit keer vooral New York – een belangrijk element op het album. Want zelfs voor een dirty bluesrockband uit het zuiden van België is Times Square met zijn torenhoge billboards een indrukwekkend gegeven. “Oh yeah, zeker weten. Het mag dan verschrikkelijk lelijk en afstotelijk zijn, tegelijkertijd maakt het een overweldigende indruk op je.”

“Overal zie je ketens en winkels hun “Best Burgers” aanprijzen. Overal kan je The Best Burger van de stad eten. We hebben er ons eerste nummer aan gewijd, als een soort kritiek op de hele consumptiemaatschappij. Het was dus zeker niet zo dat alle nummers al geschreven waren voor we naar Amerika trokken. Heel veel inspiratie kwam daar naar boven borrelen. De naam van het album komt zelfs van de bar waar we op een gegeven moment beland zijn, de Liquid Love.”

De spanning tussen aantrekken en afstoten, het lijkt wel een roman. Maar wil niet elke muzikant die blues door zijn aders voelt stromen naar het land van de rock en roll? “Spelen doen we graag in Amerika. Het publiek kent ons niet, maar ze reageren wel enthousiast. Ze zijn niet bezig met het feit dat we uit Europa komen of zo. Nee, ze zijn daar echt met muziek bezig. Er kwam zelfs een oud vrouwtje na een optreden naar ons om te zeggen dat we rock-‘n-roll waren. Met de door ons geproduceerde distortion hadden we haar makkelijk kunnen wegblazen! Geweldig toch.”

“Maar we zouden er niet meteen gaan wonen. Enerzijds omdat we natuurlijk vrouwen en kinderen hebben, maar ook andere facetten staan ons niet aan: de politieagenten die constant over je schouders lijken mee te kijken en al die strikte regeltjes bijvoorbeeld. Als muzikant word je er ook niet bepaald royaal betaald. Alle Amerikaanse bands willen in Europa spelen omdat ze er dan tenminste iets aan overhouden. Als wij in Amerika een carrière zouden willen beginnen moeten we ons eerst diep in de schulden steken, in de hoop dat er ooit eens een platenfirma in ons geïnteresseerd zou raken. En plus zouden we de Luikse kroegen zonder sluitingstijd te hard beginnen missen (lacht).”

The Experimental Tropic Blues Band stelt ‘Liquid Love’ voor op 25/11 op het Autumn Falls-festival in Le Magasin 4 in Brussel. Op 16 december speelt het gezelschap op Glimps in Gent.